Dudy podhalańskie

Aerofon stroikowy, w którym można wyodrębnić cztery podstawowe części: piszczałkę melodyczno-burdonową zwaną gajdzicą, piszczałkę burdonową zwaną bąkiem, wór-rezerwuar powietrza zwany miechem i ustnik zwany duhacem. To co jest charakterystyczne dla czterogłosowych dud podhalańskich, to liczba i sposób rozmieszczenia piszczałek. Krótka piszczałka melodyczno-burdonowa, ma trzy kanały (trzy piszczałki) – jeden melodyczny i dwa burdonowe. Druga, długa piszczałka, to piszczałka burdonowa, wydająca jeden długi dźwięk. Wytwarzanie dud podhalańskich i praktyka gry na tym instrumencie znalazły się na krajowej liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

Piotr Majerczyk

Multiinstrumentalista (gra na skrzypcach, dudach, piszczałkach), jeden z najbardziej aktywnych muzyków podhalańskich. Urodził się w 1971 roku w Zakopanem. Mieszka w Chabówce k. Rabki Zdroju. Prowadzi zespół Siwy Dym. W grze wzoruje się na mistrzu Władysławie Trebuni-Tutce. Umiejętności gry na dudach podhalańskich szkolił najpierw u Tomasza Skupnia, a następnie u Jana Karpiela-Bułecki. Jest również budowniczym instrumentów muzycznych. Wykonuje złóbcoki, skrzypce oraz instrumenty pasterskie: dudy, piszczałki i trombity. Laureat wielu ogólnopolskich festiwali folklorystycznych.

Laureat V i VI Ogólnopolskiego Konkursu na Budowę Ludowych Instrumentów Muzycznych.