Dudy podhalańskie

Aerofon stroikowy, w którym można wyodrębnić cztery podstawowe części: piszczałkę melodyczno-burdonową zwaną gajdzicą, piszczałkę burdonową zwaną bąkiem, wór-rezerwuar powietrza zwany miechem i ustnik zwany duhacem. To co jest charakterystyczne dla czterogłosowych dud podhalańskich, to liczba i sposób rozmieszczenia piszczałek. Krótka piszczałka melodyczno-burdonowa, ma trzy kanały (trzy piszczałki) – jeden melodyczny i dwa burdonowe. Druga, długa piszczałka, to piszczałka burdonowa, wydająca jeden długi dźwięk. Wytwarzanie dud podhalańskich i praktyka gry na tym instrumencie znalazły się na krajowej liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

Tomasz Skupień

Urodzony w 1955 roku. Mieszkał w Kuźnicach. Zmarł w 2005 roku w Zakopanem. Z wykształcenia stolarz. Samodzielnie nauczył się gry na dudach, a także opanował umiejętność budowania tego instrumentu. Tworząc kolejne egzemplarze wprowadzał innowacje. Uznawany jest za nauczyciela współczesnego pokolenia dudziarzy podhalańskich. Grał także na skrzypcach i basach. Wielokrotnie nagradzany na festiwalach folklorystycznych.

Laureat III Ogólnopolskiego Konkursu na Budowę Ludowych Instrumentów Muzycznych.